ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΟΥ ΣΑΟΛΙΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
S H A O L I N T E M P L E G R E E C E
Καλοκαιρινή Κατασκήνωση Σαολίν & Τάιτσι 2018 - Shaolin & Taiji Summer Retreat 2018
Ζαγοροχώρια 29/6 - 4/7 2018
Η ''βάση μας''
Φέτος το Πολιτιστικό Κέντρο Σαολίν ΤσανΓουΓι και η Σχολή Παραδοσιακού Σαολίν & Τάιτσι στο Περιστέρι,διοργάνωσαν την Καλοκαιρινή Κατασκήνωση Σαολίν & Τάιτσι 2018 στην ίσως πιο όμορφη τοποθεσία της Ελλάδος, τα Ζαγοροχώρια Ιωαννίνων, έχοντας σαν βάση τον ξενώνα Ελευθερία στο γραφικότατο, παραδοσιακό, πέτρινο χωριό Ασπράγγελοι με την απερίγραπτα φιλόξενη κ.Ντίνα.
Οι Ασπράγγελοι είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων. Είναι χτισμένοι σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις πλαγιές του όρους Μιτσικέλι. Οι Ασπράγγελοι αποτελούν την έδρα του Δήμου Ζαγορίου και ο πληθυσμός τους σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 237 κάτοικοι. Μέχρι το 1927 ονομάζονταν Δοβρά ή Ντοβρά
Η άσκησή μας
Η Κατασκήνωση φέτος διήρκησε 6 ημέρες με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να ισορροπήσουμε λίγο τις καθημερινές ώρες προπόνησης με αυτές των επισκέψεων σε αξιοθέατα. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να βρεθούμε σε τέτοια μέρη και να μην δούμε κάποιους βασικούς προορισμούς;
Έτσι οι ώρες ασκησής μας περιορίστηκαν σε τέσσερις καθημερινά, με τρείς πρωινές ώρες κοντά στην ‘’βάση’’ μας και μία το απόγευμα η οποία γινόταν συνήθως στην τοποθεσία που είχαμε επισκεφτεί.
Η εκπαίδευση περιείχε ασκήσεις Νέι Γκόνγκ και Τσι Γκόνγκ, την παραδοσιακή μορφή του συνόλου Σαολίν Τσι Σίνγκ Τσουάν少林七星拳, Διαλογισμό Τσάν 大坐 με εισηγητή τον 34ης γενεάς μοναχό Σαολίν, Σι Γιάν Σιάνγκ 释延向法师 και μέρος της Λάο Τζιά Γι Λου 陈太极老架一路 του Τσέν Τάιτσι με εισηγητή τον Δάσκαλο Αλεξόπουλο Νικόλαο.
Ο Εξορμήσεις μας
Πρώτη μας εξόρμηση το Γεφύρι του Κοκκόρη. Το εντυπωσιακό μονότοξο γεφύρι που βρίσκεται μεταξύ των χωριών Κουκούλι, Δίλοφο και Κήποι στο Κεντρικό Ζαγόρι.
Το γεφύρι πρωτοχτίστηκε το 1752, με την οικονομική συνδρομή του προεστού Νούτσου Κοντοδήμου από το χωριό Βραδέτο, ωστόσο επισκευάστηκε το 1910 απο τον Κόκκορο, από το χωριό Κουκούλι, ο οποίος είχε το μύλο του εκεί, και έτσι ονομάζεται σήμερα γεφύρι Κόκκορη -Νούτσου.
Το τόξο του γεφυριού έχει μήκος 23,6μ και ύψος 8,5μ. Η πρόσβαση στο γεφύρι γίνεται και από τις δύο πλευρές με μονοπάτια που έχουν σκαλιστεί πάνω στους βράχους και αποτελούν συνέχεια της κατασκευής του. Δίπλα στο γεφύρι ορθώνεται ένας επιβλητικός κατακόρυφος βράχος ενώ από κάτω του ρέει ο ποταμός Βοϊδομάτης με τα κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά του όπου και βουτήξαμε.
Το Καλογερικό γεφύρι ή γεφύρι του Πλακίδα.
Αν και ανήκει στη κοινότητα του Κουκουλίου, το «Καλογερικό γεφύρι» ή «γεφύρι του Πλακίδα» όπως αλλιώς ονομάζεται, βρίσκεται λίγα μέτρα πριν την είσοδο του χωριού Κήποι Ζαγορίου.
Πρόκειται για ένα τρίτοξο πέτρινο γεφύρι, με μήκος περίπου 55 μέτρων και πλάτος καταστρώματος μεγαλύτερο των 3 μέτρων, ενώ στα πλάγια αντί για στηθαίο φέρει αραιές αρκάδες.
Είναι ένα από τα γνωστότερα πέτρινα γεφύρια του Ζαγορίου, ένα θαυμάσιο δείγμα της υψηλής λαϊκής τεχνικής και αισθητικής της τότε εποχής.
Κτίστηκε το 1814 και κόστισε 20.000 γρόσια (ασημένιο νόμισμα Τουρκοκρατίας) τα οποία χορήγησε ο τότε Ηγούμενος της Μονής του Προφήτη Ηλία Βίτσας, Σεραφείμ.
Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία διατηρούσε στο σημείο αυτό υδρόμυλο μαζί με νεροτριβή και η κατασκευή του γεφυριού έγινε για να αντικαταστήσει το παλιότερο γεφύρι, ώστε να κάνει το πέρασμα πιο ασφαλές.
Το παλιό γεφύρι ήταν ξύλινο και είχε κατασκευαστεί στα μέσα του 18ου αιώνα από τον Νεγαδιώτη Ζώτο Ρούσση, που δαπάνησε για τον σκοπό αυτό 8.000 γρόσια.
Το καλογερικό γεφύρι που το αντικατέστησε, συντηρήθηκε και από τους Κουκουλιώτες αδελφούς Αλέξανδρο και Αντρέα Πλακίδα το 1866 (ή το 1863) και από τότε φέρει και το όνομα τους. Το επισκεφτήκαμε, το περπατήσαμε, φωτογραφηθήκαμε μαζί του και μας άρεσε πολύ!
Η χάραδρα του Βίκου από τη θέση Οξυά. Κοντά στο χωριό Μονοδένδρι βρίσκεται η θέση Οξυά από όπου προσφέρεται καταπληκτική θέα της χαράδρας του Βίκου. Σημείο παρατήρησης (ένας μικρός εξώστης - πλάτωμα), με το πολύ μεγάλο βάθος της χαράδρας και τον Βίκο να κυλά στο κατώτερο σημείο της, μας προκάλεσε δέος. Αριστερά από το σημείο Οξυά, περπατήσαμε ένα μονοπάτι περίπου 100 μέτρων φτάνοντας σε ένα αδιέξοδο αλλά με επίσης καταπληκτική θέα.
Το επιβλητικό Φαράγγι του Βίκου, είναι μια μαγευτική τοποθεσία με μεγάλη οικολογική αξία. Το Φαράγγι του Βίκου βρίσκεται στο βιβλίο Guinness ως το φαράγγι με το μικρότερο άνοιγμα, μόλις 1100 μέτρα στο στενότερο σημείο του και ταυτόχρονα βάθος που ξεπερνά τα 900 μέτρα.
Με μήκος 12 χλμ και μέγιστο ύψος 1000 μ. είναι ένα από τα βαθύτερα φαράγγια του κόσμου. Το πλάτος του κυμαίνεται από 30 μέχρι 100 μέτρα και οι πλαγιές του είναι κατάφυτες από σπάνια λουλούδια και βότανα . Το ποτάμι που το διασχίζει, ο Βοϊδομάτης έχει νερό από τον Νοέμβριο έως τον Ιούνιο.
Σπήλαιο Περάματος. Το Σπήλαιο Περάματος είναι γεωλογικά συνδεδεμένο με την παρουσία και την εξέλιξη τής λίμνης Παμβώτιδας. Χρονολογείται περίπου στα 1.500.000 χρόνια και είναι τμήμα κοίτης ποταμού, όταν τα νερά της λίμνης Παμβώτιδας κάλυπταν όλο το λεκανοπέδιο τής πόλης των Ιωαννίνων και ο λόφος Γκορίτσα ήταν μια νησίδα.
Το Σπήλαιο Περάματος ανήκει στα ασβεστολιθικά σπήλαια και διαθέτει 19 είδη σταλακτιτών και σταλαγμιτών, αριθμό εξαιρετικά μεγάλο.
Αποτελείται από πολλές διαδοχικές αίθουσες και διαδρόμους στολισμένους με σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κουρτίνες και εντυπωσιακές κολώνες σε θαυμάσια συμπλέγματα.
Το 1956 βρέθηκαν απολιθωμένα δόντια και οστά της αρκούδας των σπηλαίων.Καταλαμβάνει έκταση 14.800 τ.μ. και η τουριστική διαδρομή είναι συνολικά 1.100 μέτρα 45 λεπτών. Η θερμοκρασία τού εσωτερικού χώρου είναι 18°C, ενώ η υγρασία φτάνει το 100%.
Οι πρώτες σύγχρονες αναφορές για την ύπαρξη του Σπηλαίου χρονολογούνται από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι κάτοικοι τού Περάματος έβρισκαν καταφύγιο κατά τους βομβαρδισμούς.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και μετά το τέλος του, φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Κασβίκη, γυμναστή και ερασιτέχνη σπηλαιολόγο. Η συστηματική εξερεύνηση και χαρτογράφησή του ξεκίνησε από τον Ιωάννη και την Άννα Πετροχείλου (ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας).
Μετά το Σπήλαιο Περάματος επισκεφτήκαμε την λίμνη Ιωαννίνων για χαλάρωση και καφεδάκι. Η λίμνη Παμβώτιδα (αρχαίο όνομα Παμβῶτις), γνωστή και ως λίμνη των Ιωαννίνων, βρίσκεται σε υψόμετρο 483 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Έχει μήκος 7,9 περίπου χιλιόμετρα, πλάτος 1,5 ως 5,4 χιλιόμετρα, μέσο βάθος 4 - 5 μέτρα, μέγιστο βάθος 11 μέτρα και επιφάνεια 19,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Περιβάλλεται από τα όρη Μιτσικέλι και των ανατολικών αντερεισμάτων του Τομάρου (ή της Ολύτσικας) και σχηματίζεται από τα ύδατα τριών κυρίως πηγών (Ντραμπάντοβας, Σεντενίκου και Κρύας), που αναβλύζουν στους πρόποδες του Μιτσικελίου. Συνδέεται με τους θρύλους της Κυρά – Φροσύνης και του Ντουραχάν.
Στο μέσο περίπου της Λίμνης βρίσκεται μικρή νησίδα, στην οποία είναι χτισμένος ο ομώνυμος οικισμός, ο οποίος έχει σήμερα 347 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Στη νησίδα υπάρχει το μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, όπου το 1822 δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς.
Την ίδια ημέρα κάναμε την βόλτα μας στην Ακρόπολη του Ιτς Καλέ με το το τζαμί του Ασλάν Πασά το οποίο κτίστηκε το 1618 λίγα χρόνια μετά την καταστολή της επανάστασης του Διονυσίου του Σκυλόφου (1611).
Βρίσκεται στην βορειοανατολική ακρόπολη του Κάστρου και πιθανότατα κατασκευάστηκε πάνω στον παλιό χριστιανικό ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που κατά κάποιους έδωσε το όνομα του και στην πόλη Ιωαννίνων. Το τζαμί βρίσκεται στερεωμένο πάνω στον βράχο του κάστρου και ήταν κατασκευαστικά ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα για την εποχή του.
Ο Ασλάν Πασάς ευτύχησε να δει το ιστορικό του δημιούργημα τελειωμένο αφού όπως μας λέει η παράδοση πέθανε μόλις το τζαμί κατασκευάστηκε. Πριν όμως πεθάνει φρόντισε ακόμη και για τη συνέχεια της λειτουργίας του αφού το προικοδότησε με μεγάλη ακίνητη περιουσία και το κατέστησε το πλουσιότερο της πόλης των Ιωαννίνων.
Στο κέντρο της ακρόπολης του Ιτς Καλέ στο Κάστρο των Ιωαννίνων βρίσκεται ο κυκλικός Νορμανδικός πύργος που αποκαλείται και Πύργος του Βοημούνδου.
Για δεύτερη φορά τολμήσαμε και βουτήξαμε στα κρυστάλλινα, γαλάζια νερά του Βοϊδομάτη. Ένα από τα πιο καθαρά ποτάμια της Ευρώπης, ξεχύνεται ορμητικά από τους πρόποδες της Τύμφης, δημιουργώντας στο διάβα του έναν από τους σημαντικότερους θύλακες άγριας ζωής στην Ελλάδα.
Η ονομασία του Βοϊδομάτη προέρχεται από το σλάβικο Μπόντε Ματ, που σημαίνει «καλό νερό». Το ποτάμι πηγάζει στα νότια του όρους Τύμφη, κάτω από την κορυφή Μπίλιζα, ενώ στα ψηλότερα σημεία του αρχίζει η βαθειά χαράδρα του Βίκου.
Το μήκος του είναι 25 χλμ., το υψόμετρο της διαδρομής του ξεκινάει στα 1.500 μ. και καταλήγει στα 500 μ., ενώ τα νερά του είναι ιδιαίτερα κρύα με μέγιστη θερμοκρασία τους 5 βαθμούς Κελσίου.
Πεζοπορία στην Δρακόλιμνη Τύμφης. Ίσως πρόκειται για τη πιο περπατημένη διαδρομή στο Ζαγόρι, αφού κάθε χρονιά χιλιάδες φυσιολάτρες την επισκέπτονται. Και βέβαια όχι άδικα αφού αν και είναι λίγο κουραστική, στο τέλος κάθε πεζοπόρος αποζημιώνεται για τις προσπάθειες του από τη καταπληκτική ομορφιά του τοπίου της Δρακόλιμνης.
Η πεζοπορική αυτή διαδρομή άρχισε από το χωριό μικρό Πάπιγκο (υψόμετρο 978 μ.) και είχε ως πρώτο στόχο, το καταφύγιο της Αστράκας (1921 μ.). Σύμφωνα με τις πινακίδες στο χωριό, ο χρόνος που απαιτείται για να καλύψει κανείς την απόσταση των 5 χιλιομέτρων που χωρίζει το μικρό Ζαγοροχώρι με το καταφύγιο, είναι μικρότερος των 3 ωρών. Ο δικός μας χρόνος ήταν γύρω στις 5 ώρες με τις στάσεις που κάναμε σε κάθε πηγή της διαδρομής. Πρόκειται για τις βρύσες: «Αντακλή» (1178 μ), «Τράφος» (1522 μ.) και «Κρούνα» (1780 μ.), που βέβαια μας είναι άγνωστο αν έχουν όλους τους μήνες νερό.Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, συντηρημένο και με συχνή σήμανση.
Όταν ξεκινήσουμε τη διαδρομή μας, το πρώτο της στάδιο το περνάμε μέσα από ένα δασώδη μέρος. Γρήγορα όμως το τοπίο απογυμνώνεται αφού πλέον μπαίνουμε στην Αλπική ζώνη της Τύμφης.
Φτάνοντας στο καταφύγιο και μετά από την απαιτούμενη στάση για μερικές ανάσες, απολαύσαμε την κουζίνα του με έναν ελληνικό καφέ και γλυκό του κουταλιού για περίπου 2 ώρες. Συνεχίζοντας, μπήκαμε στο τελευταίο στάδιο της πορείας μας (απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων). Το μονοπάτι μας για λίγο κατηφόρίζε ως την «Ξερόλουτσα» και στη συνέχεια ανηφόριζε ως την Δρακόλιμνη. Το δυσκολότερο ίσως τμήμα της διαδρομής μας. Η απότομη ανηφόρα ξεκίνησε για περίπου μισή ώρα όπου κατέληξε σ΄ έναν από τους ποιο όμορφους προορισμούς της Ηπείρου, τη Δρακόλιμνη της Τύμφης (2050 μ.).
Εκεί κατασκηνώσαμε για ένα βράδυ με φύλακα έναν πανέμορφο λευκό σκύλο (Τρέκ), ο οποίος μας ακολούθησε από την αρχή της πεζοπορίας μας. Και βέβαια δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ διότι ο Τρέκ γάβγιζε όλη τη νύχτα μυρίζοντας και ακούγοντας διάφορα.
Ξυπνώντας το πρωί γύρω στις 06:30 ασκήθήκαμε στην Τέχνη του Τσι Γκόνγκ και του Τάιτσι εισπνέοντας τον αλπικό αέρα του βουνού. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, πακετάραμε και ξεκινήσαμε την επιστροφή.
Στις 4 Ιουλίου αναχωρήσαμε για την Αθήνα, περίπου 4 ώρες δρόμος, όπου και έφτασε στο τέλος η κατασκήνωσή μας για φέτος. Ελπίζουμε όλοι οι συμμετέχοντες να περάσατε όμορφα με αξέχαστες εμπειρίες. Ραντεβού του χρόνου με νέες περιπέτειες.
Αναφορά της Καλοκαιρινής μας κατασκήνωσης από την εφημερίδα CHINAGREECE TIMES εδώ και την επίσημη ιστοσελίδα του Ναού Σαολίν εδώ
Αμιτουοφό!